7 jaar terug – een persoonlijk relaas over burn-out en herstel

Vandaag kijk ik graag met je terug. Ik neem je mee naar 2015.

Vandaag is het 7 jaar geleden dat ik mij ziekmeldde in mijn toenmalige baan. Ik werkte destijds als officier van justitie als onderdeel van mijn opleiding tot rechter.

En hoe geweldig ik het werken in het recht ook vond, hoe graag ik ook zittingen deed, ik moest mijn werk neerleggen..⁠ Ik had niet langer de vaardigheden die ervoor nodig waren. Ik was het overzicht volledig kwijt. Ik had geen idee waar te beginnen met wat dan ook of wie ik om hulp kon vragen.

Ik was mentaal niet meer in staat om het werk uit te voeren.⁠ Zoals mijn huisarts twee dagen later constateerde: een volledige burn-out.

Een burn-out

Een burn-out veroorzaakt – zo bleek later – door faalangst/perfectionisme/geef het beestje een naam. Want wie altijd voldoendes haalt op school en studie, hoeft/mag niet naar faalangsttraining.

Ik had nog geen idee dat die dag het begin zou zijn van één van de grootste transformaties in mijn leven. Een transformatie die mij tot dusver heeft gebracht van het RAIO-schap naar foodfotograaf zijn.

Vele avonturen volgden.

Eerst beter worden. Met de hulp van een geweldige coach, die toevallig ook psycholoog was en die me volgens mij gered heeft.

Wat werk betreft realiseerde ik me na een maand of 8 dat ik nooit meer terug zou gaan naar de RAIO.

Ik ben niet gemaakt om rechter te zijn. Hele dagen op mijn kamer in mijn eentje door dossiers heen ploegen, was veel zwaarder en vervelender dan zittingen doen leuk was. Dus ik kondigde aan dat ik zou gaan stoppen.

Ik moest echter nog wel re-integreren.

Re-integreren na een burn-out

Gelukkig trof ik een opleidingsadviseur die ervoor open stond om mij extern te laten re-integreren, en gelukkig vond ik een plek als compliance officer bij NN waar men mij daarvoor de ruimte gaf.

Tegen de tijd dat ik volledig was gere-integreerd, ging ik met zwangerschapsverlof. Daarna ging ik terug naar de overheid, want ik miste het werken voor het algemeen belang. Ik zat een prachtig jaar bij het LBVr, maar die plek was helaas maar een jaar beschikbaar. Daarna ging ik naar de AP.

En de roep die sinds 2015 steeds harder werd daar onmogelijk te negeren. Ik HIELD van het juridische werk. Totdat ik dat niet meer deed.

Ik besefte dat wat begonnen was als een leuke hobby in 2013 voor mij nu meer en grootser moest worden.

Daarom keerde ik na mijn tweede zwangerschapsverlof niet terug naar de AP.

Als ik terugkijk

Heb ik verlangend teruggekeken? Zeker! De collega’s, de zekerheid, het salaris, de voorspelbaarheid, de hersenkrakende moeilijkheid van sommige kwesties, ja dat mis ik allemaal. Net zoals ik zittingen doen al 7 jaar mis.

Maar nee. Ik kijk niet met spijt terug. Ik kijk met veel genegenheid terug naar vele van de mensen die ik in mijn juridische carrière heb leren kennen. Ik kijk met veel genegenheid terug naar mezelf in die jaren. Naar de groei die ik heb doorgemaakt.

Boven alles wil ik vandaag de Emma van toen zeggen dat het goedkomt.

Dat ik nu het leukste werk ter wereld heb. Gelukkiger ben in mijn werk dan ik me destijds kon voorstellen. En oh ja. Dat ik deze week de foto’s voor een kookboek heb opgeleverd!

Mensen bedanken

Daarnaast gebruik ik vandaag graag om op LinkedIn een aantal mensen te bedanken. Mensen die de afgelopen 7 jaar in mij geloofden. Ook als daar niet per se een goede reden voor was.

Allereerst mijn man, die zijn newlywed leven zag omslaan in het verzorgen van iemand die niet eens meer de vaatwasser leeg kon ruimen en in paniek raakte van het ophangen van de was. En die me in 2020 het vertrouwen gaf dat we het écht zouden redden als ik mijn dromen achterna ging. Dankjewel voor alles.

Dan al mijn familie en vrienden. Het zijn er te veel om op te noemen, maar jullie weten wie jullie zijn. ❤️

Vervolgens mijn mede-RAIO’s en al mijn geweldige oud-collega’s. De koffie is thuis beter, maar de gezelligheid mis ik nog elke dag.

Ten slotte degenen die op professioneel vlak in mij geloofden, me steunden, me inhuurden, me aanmoedigden of wat voor dan ook hebben geholpen.

Dank jullie wel. Zonder jullie waardevolle steun was ik niet geweest waar ik nu ben.